Parmigiana di melanzane łączy to, co we włoskiej kuchni najlepsze i, mimo że niektórzy mogą się zastanawiać, gdzie jest makaron, to zapewniam, że w tej zapiekance nie będzie wam go brakować! Parmigiana może zawierać również inne dodatki, jak na przykład mięso czy wędliny oraz być przygotowana z cukinii zamiast z bakłażanów, ale wierzcie mi na słowo, że ta klasyczna wersja jest zdecydowanie najlepsza. Potrawa jest tak mocno zakorzeniona w tamtejszej kulturze, że powiedzenie włoskiej gospodyni, że jej parmigiana jest tłusta to najgorsza inwektywa w Neapolu. Jak wiemy, bakłażany lubią kąpiele i chłoną tłuszcz z patelni niczym gąbka, dlatego po pierwsze z warzywa najpierw trzeba wycisnąć wodę, a po drugie po usmażeniu odsączyć nadmiar oleju. We Włoszech tradycyjnie plastry suszy się na słońcu, ale w Polskich warunkach polecam wspomóc się właśnie solą i ręcznikami papierowymi. No właśnie, a co zrobić, żeby ilość oleju w zapiekance nie sprawiła, że nasza wątroba dostanie w kość? O jej istnieniu uświadomiła mnie moja włoska przyjaciółka i od tego czasu zakochałem się w parmigiana di melanzane po same uszy. Ta potrawa to klasyka i nieodłączny element italskiej kultury kulinarnej niczym pizza, spaghetti czy lasagne i trochę mnie dziwi, czemu w Polsce nie jest aż tak popularna. Babcia mojej przyjaciółki przygotowuje również parmigianę, do której plastry oberżyny obtacza w jajku i bułce tartej, co sprawia, że danie jest jeszcze bardziej grzeszne. Gdybym miał wybrać kilka ulubionych włoskich dań, parmigiana di melanzane z pewnością znalazłaby się na tej liście. W kroku drugim przechodzimy do smażenia na mocno rozgrzanym oleju tak, aby bakłażan się zarumienił. Bakłażana po pokrojeniu należy obficie posypać solą i pozwolić mu się spocić niczym w saunie. Plastry nie mogą nachodzić na siebie i trzeba smażyć je partiami, a zaraz po obróbce cieplnej należy je porządnie odsączyć.
