To takie słodko-kwaśne danie, tylko w żmudzkim stylu 😉 Składniki: - 1,5 kg żeberek wieprzowych - 3 łyżki mąki - 3 łyżki bułki tartej - ok. 4 łyżki smalcu - 3 liście laurowe - 2 goździki - ok. 400 ml bulionu drobiowego (lub mniej, jeśli lubicie bardziej zawiesisty sos) - ok. 400 ml soku jabłkowego (analogicznie jak powyżej) - 1 kg kwaśnych jabłek - 2 łyżki masła - 1 łyżka soku z cytryny - 1/2 łyżeczki mielonego kminku - 1 łyżka cukru (ja użyłam brązowego) - sól i świeżo mielony pieprz do smaku Przygotowanie: Jeszcze parę zdań tytułem wstępu. Na pewno dusimy do miękkości (mi to zajęło ok. 2 godziny od momentu zalania sokiem), a gdy mięso zacznie nam się rozpadać, znaczy że żeberka są gotowe. Ja je jeść bardzo lubię, ale jakoś nie było mi po drodze spotkać się z nimi na patelni. Myjemy je, ale nie obieramy ze skórki, ponieważ po upieczeniu nie będzie co zbierać z blachy. Wkładamy do piekarnika nagrzanego na 200°C na ok. 15 min lub do czasu gdy staną się miękkie. Na sporej patelni rozpuszczamy smalec, czekamy aż się rozgrzeje i smażymy żeberka na rumiano 😉 Nie płakałam jednak z tego powodu wcale, bo przynajmniej raz na jakiś czas dostawałam gotowe danie. Nie wkładamy wszystkich na raz, tylko porcjami, bo nam się porządnie nie obsmażą. Nie powiem Wam konkretnie ile, bo to zależy przecież od świnki, od garnka, od wielkości ognia bądź mocy prądu 😉 Na przykład ten na jesienne żeberka, duszone w bulionie i soku jabłkowym. Nie muszę też chyba wspominać, że co jak co, ale do żeberek to mój mężczyzna miał rękę. Są one dodatkowo panierowane przed smażeniem, przez co podczas duszenia panierka wchłania więcej smaków z sosu, a ta która odpadnie zagęszcza nam sos. W oryginalnym przepisie jest mniejsza ilość bulionu i soku z jabłek (ok. 250 ml każdego). Dzielimy je na ćwiartki, wycinamy gniazda nasienne i układamy na blaszce. Polewamy je roztopionym masłem połączonym z sokiem z cytryny i kminkiem, a następnie posypujemy cukrem. Pewnego pięknego dnia chciałam wypróbować nowy, kresowy przepis na żeberka po żmudzku. Usmażone kawałki przekładamy do garnka (najlepiej do takiego co nie przywiera) i zalewamy je bulionem. Od tamtej pory już mi mój małżonek pod nos ich nie podstawia 🙁 Jeśli Wasi mężczyźni gotują Wam coś od czasu do czasu, to nie róbcie im konkurencji.
