Składniki: (2 porcje) - 200 g makaronu spaghetti z semoliny - 150 g boczku wędzonego tradycyjnie - 2 żółtka z jaja kurzego - 80 g sera grana padano lub parmezanu - łyżka oliwy z oliwek - 100 ml śmietany 30% - ząbek czosnku - pieprz świeżo mielony - sól Smak jest sprawą bardzo indywidualną i nawet w jednym domu mogą być różne oceny tego samego dania, ale to chyba dobrze, gdyż w ten sposób rozwijają się i kształtują nasze gusta kulinarne. Stworzona przeze mnie carbonara jest z dodatkiem śmietany, chociaż piszą, że w tej prawdziwej jej nie ma, ja dodaję, gdyż taka najbardziej smakuje moim bliskim. Zastąpiłam więc guanciale (podgardle wieprzowe wędzone) boczkiem tradycyjnie wędzonym, ser pecorino - serem grana padano, może być parmezan lub ostatnio odkryłam w przyzwoitej cenie polski ser długodojrzewający Jantar, który świetnie do tego dania pasuje. Według mnie w każdym domu to samo danie może smakować nieco inaczej, nie mówiąc już o restauracji, w której gotują zawodowi kucharze. - Do podsmażonego boczku dodać makaron, wymieszać i chwilę smażyć na małej mocy palnika, następnie dodać rozmieszane jajka ze śmietaną i serem. - Boczek pokroić w drobną kostkę lub cieniutkie słupki i podsmażyć na oliwie do chrupkości, pod koniec dodać drobno posiekany czosnek. W oryginalnych przepisach na carbonarę występują produkty, które w Polsce są trudno dostępne i dość drogie.
