Podobno włoscy kucharze doskonale znają różnicę pomiędzy obydwoma rodzajami sosu, natomiast w naszej kuchni często nazwą sos bolognese określany jest sos z mielonego mięsa i passaty pomidorowej, doprawiony ziołami i duszony na winie, niekoniecznie białym. W 1891 roku Pellegrino Artusi opublikował w swojej książce kucharskiej przepis na maccheroni alla bolognese, czyli makaron po bolońsku, w skład którego wchodziły mięso cielęce, dojrzewający boczek, cebula i marchew. I choć w kartach restauracji najczęściej widnieje danie spaghetti bolognese, to moim (mądrym) zdaniem lepiej smakuje z makaronem typu tagliatelle, fettuccine albo nawet penne, gdyż taki makaron ma większą powierzchnię do zanurzenia w sosie. Jeśli ma być szybko, prosto i dla całej rodziny, włącznie z niejadkami niezależnie od wieku, pierwsze co przychodzi na myśl to makaron z sosem bolognese. Tak jak każdy z przepisów na znane i popularne dziś potrawy, sos bolognese z czasem uległ modyfikacjom. Różni się jednak tym, że zawiera większe kawałki mięsa (nie mielone, jak w ragu bolognese) i ma więcej pomidorowego sosu. Najstarszy przepis na ragu bolognese pochodzi z końca XVIII wieku, jego autorem jest Alberto Alvisi, kucharz papieża Piusa VII (kard. Taki sos boloński składa się z mięsa wołowego, surowego dojrzewającego boczku, marchwi, cebuli, selera, wytrawnego białego wina, bulionu, przecieru pomidorowego (passaty), mleka, soli i pieprzu. W roku 1982 Włoska Akademia Kulinarna opublikowała przepis na klasyczną wersję ragu alla bolognese. Do jego przygotowania nie używa się do niego mleka, a masło zastępowane jest oliwą lub smalcem, dodaje się do niego więcej ziół, jak chociażby bazylię.
