W pełni się z tym twierdzeniem zgadzam, bo nic nie sprawia bardziej, że człowiek staje się bardziej otwarty na nowe doznania, jak wspólne dzielenie rozkoszy stołu. Z Igą poznaliśmy się, jadając w pracy wspólnie lunche i wymieniając poglądy na temat gastronomii; głównie hiszpańskiej, bo tam spędziliśmy najbarwniejsze okresy w naszym życiu. 🙂 W końcu nie ma nic lepiej budującego więź z drugim człowiekiem niż ożywiona dyskusja o jedzeniu, która toczy się podczas wspólnego spożywania posiłków. Jak sam Anthelme Brillat-Savarin wspominał w swoich medytacjach o gastronomii doskonałej: w ucztach nie chodzi o zaspokojenie głodu, lecz o przyjemność wspólnego spędzania czasu. Co by jednak nie powiedzieć, to nawet najlepsza Margharita nie zajmie miejsca w sercu prawdziwej miłości, jaką jest kawałek ciasta wypełniony znakomitym farszem i spleciony w finezyjną falbankę. Z czasem utwierdziliśmy się w przekonaniu, że łączy nas nie tylko pasja do food tourismu, ale i do polskich pierogów. Pierogi z pieczoną marchwią i masłem orzechowym w zestawieniu z kwaśną śmietaną i kolendrą tworzą wręcz wybuchową mieszankę, którą gorąco Wam polecam. I tutaj brawa należą się Idze, która w swoich onirycznych wyobrażeniach usnuła wizję farszu z pieczonej marchwi i masła orzechowego. Mówi się, że prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie. Z czasem przerwy na posiłki przełożyły się na kulinarne podróże.
