Dzieci bardzo szybko rozwijają się i tak samo zmieniają się ich zachowania oraz potrzeby. Kiedy dziecko zaczyna pytać i nie oczekuje, a żąda odpowiedzi. Kiedy „nie”, „dlaczego?” i „ja sama!” Stają się ulubionymi słowami. Czy to bunt dwulatka? Czy coś takiego w ogóle istnieje i czym się objawia?
W pewnym momencie maluszek staje się ciekawym świata człowieczkiem, zadającym mnóstwo pytań. Wychowywanie dziecka w wieku 2-3 lat wymaga ogromnej cierpliwości i elastyczności. Dziecko w tej fazie rozwoju zaczyna mieć poczucie, że samo potrafi i wie najlepiej, chce być samodzielne i mieć kontrolę. Jeśli w tym okresie poświęcimy dziecku dostatecznie dużo czasu i uwagi, damy mu poczucie niezależności i autonomii. Zbywanie i nierozwiązywanie z nim konfliktów może natomiast prowadzić do poczucia wstydu i narastającej niepewności.
Każde dziecko rozwija się w swoim tempie i u każdego dziecka tzw. bunt może zacząć się w innym wieku. Zazwyczaj poczucie własnej tożsamości i chęć wyznaczania granic przychodzą po drugich urodzinach. Jest to czas trudny nie tylko dla maluszka, który nie do końca radzi sobie ze swoimi emocjami, ale i dla rodziców, których cierpliwość wystawiona jest na próbę. Dziecko w tym okresie będzie stawiało wszystko pod znakiem zapytania, stawiało opór, żądało wyjaśnień, ale jeszcze nie rozumie, dlaczego nie wszystko może być tak, jak sobie tego życzy.
Jest to zupełnie naturalny proces, podczas którego dziecko uczy się siebie, swoich potrzeb i granic. Czas ten jest niezwykle ważny dla rozwoju jego psychiki, dlatego tak ważne jest by pomoc dziecku znaleźć równowagę miedzy tym, co chce a tym, co może.
Jak radzić sobie z dwulatkiem?
- Po pierwsze zaakceptujmy fakt, że jest to kolejny etap rozwoju dziecka, a nie jego złośliwość, wtedy łatwiej będzie nam prawidłowo reagować na pewne jego zachowania.
- Zadbajmy o to, by dziecko czuło się bezpiecznie poprzez stały rytm dnia.
- Pamiętajmy o komforcie malucha – planujmy z nim przebieg dnia i to, co za chwilę będziemy robić. W momencie, gdy bawi się w najlepsze, nie zaskakujmy go czasem kąpieli, ale uprzedźmy o tym wcześniej.
- Wiedz, że maluch podobnie jak ty nie lubi krzyku i słowa "nie". Zamiast podniesionym głosem powiedzieć "nie biegaj", spokojnie poproś, by zwolniło.
- Dawaj wybór – każdy z nas lubi mieć coś do powiedzenia. Dając mu możliwość wyboru, sprawimy że poczuje się ważny. Aby nauczyć dziecka samodzielności, z początku proponuj dwie możliwe opcje.
- Odpowiadaj na pytania – nie zbywaj dziecka, poświęć mu dostatecznie dużo czasu, tak by miało poczucie wyczerpania tematu i przekonanie, że zostało potraktowane poważnie.
- Nie zawstydzaj – małe dzieci uwielbiają towarzystwo, ale raz zawstydzone w tłumie, potrafią na długi czas z niego zrezygnować.
- Pozwól - maluch chce robić wszystko sam. Mimo ,że niektóre czynności będzie wykonywać dwa razy dłużej niż z naszą pomocą, pozwólmy mu na tę samodzielność.
- Bądź uśmiechnięta – zwykłe czynności zamień w zabawę. Jest to największa potrzeba i atrakcja dla twojego dziecka ,a radosna atmosfera sprawi, że wszystko będzie robiło z ochotą ,a nie na siłę.
- Bądź cierpliwa – poprzez okazywanie miłości, szacunku i akceptacji pomożesz dziecku poznać jego emocje i rozwijać niezależność.
- Bądź konsekwentna- to daje dziecku poczucie bezpieczeństwa. Szanuj zdanie dziecka i jego potrzeby, ale gdy łamie ustalone reguły bądź stanowcza.
