Wielu z nas o RLS dowiedziało się z licznych reklam w telewizji, ale czy wiesz, czym tak naprawdę jest zespół niespokojnych nóg? Poniżej dowiesz się wszystkiego o tej chorobie.
Czym jest RLS?
RLS (z ang. restless legs syndrome), zwane też chorobą Ebkoma to schorzenie, które najczęściej jest objawem niedoborów żelaza lub niedokrwistości. Objawia się przymusowym poruszaniem nogami, bez możliwości kontrolowania tego ruchu. Często ruch odbywa się w celu załagodzenia uczucia mrowienia, skurczów, drętwienia czy bólu kończyn. W wielu przypadkach ta choroba nie zostaje w ogóle zdiagnozowana.
Jakie są objawy?
Najczęstszym symptomem jest przymusowe poruszanie nogami spowodowany uczuciem dyskomfortu. Zazwyczaj ruch ma na celu złagodzenie takich dolegliwości jak:
- mrowienie,
- drętwienie,
- bóle,
- skurcze,
- pieczenie
- nieprzyjemny świąd nóg.
Warto także zwrócić uwagę na obecność mimowolnych ruchów podczas aktywności fizycznej oraz obecność nasilających się objawów w porze wieczornej i nocnej.
RLS wpływa na jakość snu, ponieważ objawy często zmuszają chorego do przebudzania się w nocy, niektórzy nawet muszą wstać z łóżka i chwilę pochodzić.
Kto najczęściej choruje na RLS?
Najczęściej objawy można zaobserwować u osób starszych (szczególnie kobiet) oraz u osób między 20. a 30. rokiem życia, kobiet w ciąży, a także osób stosujących dietę ubogą w mięso. W 50% przypadków zaburzenie to ma charakter rodzinny.
Przyjmuje się, że na RLS cierpi ponad 10% populacji.
Czy choroba „szalonych nóg” jest dla nas niebezpieczna?
Zespół niespokojnych nóg nie jest groźny dla naszego życia, ale powoduje przede wszystkim poczucie dyskomfortu, oraz bardzo często jest przyczyną zaburzeń snu. Niestety, w niektórych przypadkach wpływa niekorzystnie na nasze życie towarzyskie- problemem stają się wyjścia np. do kina czy restauracji.
Jak się leczyć?
Przed podjęciem jakiegokolwiek leczenia, warto najpierw potwierdzić swoje obawy u lekarza rodzinnego. Jeśli jednak jesteś pewien, że cierpisz na zespół niespokojnych nóg warto zaopatrzyć się w żelazo oraz wzbogacić dietę o produkty mięsne i ryby.
W niektórych przypadkach stosuje się leki dopaminergiczne oraz antagoniści dopaminy, czyli leki stosowane przy chorobie Parkinsona. Skuteczne okazują się również leki przeciwpadaczkowe oraz leki opioidowe, np. kodeina.
