„Syn przestał jeść – mówi, że jest gruby. Ma 14 lat i waży 48 kg” – pisze Ewa [LIST]

Droga Redakcjo,

mam 38 lat i dopiero teraz naprawdę zrozumiałam, co to znaczy bać się o życie własnego dziecka. Mój syn – Kacper – ma 14 lat. Jest szczupły, zdrowy, inteligentny. A przynajmniej był, zanim zaczął znikać w oczach. Dosłownie.

Wszystko zaczęło się kilka miesięcy temu. Z dnia na dzień zaczął unikać jedzenia. Najpierw „nie jestem głodny”, potem „zjem później”, a w końcu: „Jestem za gruby. Nie chcę wyglądać jak świnia.”

To zdanie mną wstrząsnęło. On – 14-latek, 170 cm wzrostu, 48 kg. Waga w normie – a w jego oczach ciało do ukrycia, do kontrolowania, do karania.

Odmawia kanapek do szkoły, wypluwa obiad, nie chce jeść wspólnie przy stole. W jego pokoju znalazłam notatki o kaloriach, a w wyszukiwarce hasła: „jak schudnąć bez wzbudzania podejrzeń”, „ćwiczenia, po których spada brzuch”.

Z mężem próbujemy rozmawiać, ale Kacper zamyka się, unika, wścieka się, gdy pytamy. Mówi tylko: „Jestem okej. Nie przesadzajcie. To moje ciało.”

Nie wiem, co robić. Z jednej strony chcę być przy nim, nie oceniać, nie naciskać. Z drugiej – boję się, że jeśli nie zareagujemy teraz, będzie za późno.

Czy to już zaburzenia odżywiania? Czy mogę coś zrobić, by go powstrzymać, zanim jego ciało i psychika ucierpią jeszcze bardziej?

Zrozpaczona mama,

Ewa

🧠 Odpowiedź redakcji

„Nie jestem głodny” może znaczyć „Nie czuję się wystarczający”

Droga Ewo, Twój list porusza jedną z najmniej dostrzeganych, ale coraz częstszych tragedii współczesnych rodzin: zaburzenia odżywiania u chłopców. Przez lata problem ten był marginalizowany, a przecież cierpią tak samo jak dziewczynki – tylko ciszej, bardziej w ukryciu.

„To moje ciało” – mówi Kacper. Ale to ciało staje się jego więzieniem.

Czy to już zaburzenia odżywiania?

Zdecydowanie tak. Objawy, które opisujesz – restrykcje jedzenia, obsesja na punkcie wyglądu, liczenie kalorii, unikanie wspólnych posiłków, zamykanie się przed bliskimi – to sygnały alarmowe.

Warto wiedzieć, że anoreksja może dotknąć również chłopców, choć przebiega nieco inaczej:

• często zaczyna się od ćwiczeń, dbania o formę,

• motywacją może być presja rówieśnicza, porównania w mediach społecznościowych,

• towarzyszy jej niskie poczucie własnej wartości i perfekcjonizm.

Co robić – krok po kroku?

📌 1. Nie bagatelizuj – działaj natychmiast

Zaburzenia odżywiania to choroba psychiczna. Im wcześniej zareagujesz, tym większe szanse na skuteczne leczenie. Nie czekaj, aż „przejdzie”.

📌 2. Umów się na konsultację psychologiczną

Najlepiej do specjalisty pracującego z młodzieżą i problemami odżywiania. Warto, by Kacper usłyszał to od kogoś z zewnątrz, nie tylko od rodziców.

📌 3. Zadbaj o język rozmowy

Nie mów: – „Musisz jeść!” – „Wyglądasz strasznie!” – „Zwariowałeś?!”

Zamiast tego: „Widzę, że coś się zmieniło. Martwię się o Ciebie. Jesteśmy tu, by Ci pomóc.”

📌 4. Nie działaj sama

Zaburzenia odżywiania dotykają całej rodziny. Warto, byście wszyscy – Ty, mąż, a może i rodzeństwo – byli objęci wsparciem.

A co, jeśli on zaprzecza?

To częsty mechanizm obronny. Dla osoby chorej kontrola nad jedzeniem daje iluzję kontroli nad życiem. Dlatego tak trudno przyznać się do problemu – bo to jedyna rzecz, którą „mają pod kontrolą”.

Twoją rolą jako matki nie jest przekonywanie go na siłę, ale otwieranie drzwi do pomocy.

Najważniejsze: nie jesteś sama

Zbyt wielu rodziców zbyt długo czeka, aż będzie „naprawdę źle”. Ty już widzisz problem – to ogromny krok.

Zgłoś się do poradni zdrowia psychicznego dla dzieci i młodzieży. Jeśli zajdzie potrzeba – także do psychiatry. Nie chodzi tylko o wagę – chodzi o zdrowie psychiczne, życie i przyszłość Twojego dziecka.

I pamiętaj:

Twoja czujność teraz może być tym, co ocali Kacpra, zanim on sam zrozumie, że potrzebuje ratunku.

Z serdecznością i wsparciem,

Redakcja

Drogie Czytelniczki i Czytelnicy, jeśli borykacie się z podobnymi dylematami lub innymi problemami, które chcielibyście podzielić się z nami, zachęcamy do napisania na adres [email protected]. Gwarantujemy pełną anonimowość i dyskrecję. Pamiętajcie, że dzielenie się swoimi uczuciami i doświadczeniami może być pierwszym krokiem do znalezienia odpowiedzi i wsparcia. Jesteśmy tu dla Was, by słuchać, doradzać i inspirować.