Gdy na świat przychodzi dziecko, pomoc babci i dziadka często okazuje się niezbędna, a wręcz zbawienna. Czasem jednak okazuje się, że babcia opiekująca się wnuczką lub wnukiem ma inna wizję wychowania, niż rodzice. W takiej sytuacji jest na przykład Basia, które wnuczka nazywa babcię mamą.
Historia Basi
Barbara ze swoim mężem i nowo narodzoną córką Kasią przez pierwsze lata życia dziecka mieszkała z teściową. Nie ma w tym nic dziwnego, wiele rodzin swój start ma właśnie u rodziców jednego z małżonków.
Teściowa Basi po narodzinach Kasi zaczęła bardzo angażować się w jej wychowanie. Na początku młodym rodzicom było to na rękę, ponieważ oboje nie wiedzieli co robić. W końcu to ich pierwsze dziecko.
Po kilku tygodniach jednak, gdy mama i tato Kasi poczuli się pewnie w swojej roli, zbytnie zaangażowanie teściowej zaczęło im nieco przeszkadzać.
Teściowa Basi zaczęła traktować małą Kasię, jak własne dziecko. Uważała, że Basia źle opiekuje się dzieckiem, źle karmi, nieodpowiednio ubiera, itd.
Mąż Basi w końcu musiał wrócić do pracy i Basia została sama z dzieckiem i teściową, która w ogóle nie szanowała zdania Basi. Mąż znał całą sytuację jedynie z opowiadań żony i nie do końca zdawał sobie sprawę z tego, jak mocno jego mama wkracza w wychowanie dziecka.
Gdy Kasia miała 6 miesięcy, młodzi rodzice w końcu wyprowadzili się do swojego nowego mieszkania. Basia miała nadzieję, że dzięki temu nie będzie już musiała toczyć wiecznych walk z teściową.
Myliła się jednak. Pomimo tego, że rodzina nie mieszkała już z teściową, to często się spotykali, a Kasia była oddawana pod opiekę babci, bo taka była konieczność. Niestety teściowa stała się jeszcze bardziej zaborcza i zaczęła nastawiać dziecko przeciwko mamie.
Miarka się jednak przebrała, gdy Basia zaczęła mówić i nazywać swoją babcię - mamą. Teściowa była z tego powodu zachwycona, nie wyprowadzała dziecka z błędu, wręcz przeciwnie. Teściowa stwierdziła, że dziecko ma dwie mamy i może tak do niej mówić.
Moja córka mówi do teściowej "MAMO"!
Dzieci czasem się mylą i nie nazywają członków swojej rodziny tak, jak powinny. Nie ma w tym nic złego, wystarczy poprawiać dziecko i tłumaczyć mu, kto jest mamą, kto tatą, a kto babcią.
Problem jednak polegał na tym, że babcia w ogóle nie chciała oduczać Kasi nazywania siebie mamą. Była wręcz dumna z tego, że dziecko tak się do niej zwraca.
Jak łatwo się domyśleć, dla Basi była to bardzo trudna sytuacja. Cierpiała z tego z tego powodu, a fakt, że teściowa nie chce walczyć z przyzwyczajeniem Kasi doprowadzał ją do szału.
Wiele razy próbowała przekonać teściową, by uczyła Kasię, że jest babcią, a nie mamą. Jednak bez skutku.
Basia po wielu kłótniach i litrach wylanych łez postanowiła zagroziła nawet, ze zakaże teściowej spotykać się z Kasią. Były to jednak puste słowa, bo Basia wiedziała, że nie może całkowicie zerwać kontaktu babci z wnuczką.
Niezdrowa relacja babci z wnuczką.
Jeśli babcia jest zbyt przywiązana do dziecka i wymaga, aby dziecko mówiło do niej "mamo", możesz rozważyć kilka kroków w celu rozwiązania tej sytuacji.
- Rozmowa z babcią: Przeprowadź spokojną rozmowę z babcią, wyrażając swoje obawy i tłumacząc, dlaczego uważasz, że ważne jest, aby dziecko nazywało odpowiednio swoich rodziców. Wyjaśnij, że chcesz utrzymać jasne i zdrowe relacje w rodzinie.
- Ustalanie granic: Wspólnie z partnerem/ partnerką zdecydujcie, jakie granice chcecie ustalić w kontekście komunikacji dziecka z babcią. Może to obejmować np. ustalenie, że dziecko będzie mówiło do babci "babcia" lub inny umowny sposób nazywania jej.
- Konsekwencja: Upewnij się, że wszyscy dorośli w rodzinie są konsekwentni w stosowaniu ustalonych zasad. Jeśli dziecko zacznie mówić do babci "mamo", delikatnie, ale stanowczo przypomnijcie, jakie były ustalenia.
- Alternatywne określenia: Przedstaw babci alternatywne określenia, które mogą być dla niej równie satysfakcjonujące. Może to być "babciu", "kochana babciu" lub inne, które będą miały dla niej specjalne znaczenie.
- Uwzględnij uczucia babci: Zrozum, że dla babci może być trudno zmienić nawyki i przyzwyczajenia. Bądź delikatny/-a w swoim podejściu i pokaż zrozumienie dla jej uczuć. Staraj się znaleźć kompromis, który będzie satysfakcjonujący zarówno dla babci, jak i dla Ciebie.
Ważne jest, aby pamiętać, że każda rodzina ma swoje unikalne dynamiki i wartości. Zasadniczo, jeśli sytuacja nie ma negatywnego wpływu na dziecko i relacje w rodzinie, może nie być konieczne podejmowanie dalszych działań. Jeśli jednak masz dalsze obawy, warto skonsultować się z pedagogiem lub psychologiem dziecięcym, którzy mogą udzielić bardziej spersonalizowanej porady.
