Każdy z nas marzy o swoich własnych czterech kontach. Za ile można było kupić kiedyś mieszkanie? Sprawdzamy!
Sytuacja mieszkaniowa
Sytuacja w temacie mieszkaniowym od czasu wojny zmieniła się diametralnie, a ceny znacząco poszły w górę. Czas powojenny był trudnym okresem, kiedy to wiele państwo odbudowywało swoją gospodarkę. Przed wojną nie kupowało się pojedynczych mieszkań, ponieważ kupowano wtedy domy lub nawet całe kamienice. Zakup lokum w tamtym czasie był o wiele łatwiejszy niż teraz.
Poziom wykończenia a cena
Tak jak i dziś, tak i przed wojną budowano domu. Ceny za postawienie domu różniły się jednak ze względu na różny poziom wykończenia. Cenę za zbudowanie domu na skanalizowanej i podłączonej w wodociągi działce, można było podzielić na trzy opcje:
- zbudowanie domu z gazobetonu lub murowanego z ograniczonym wykończeniem (bez tynków zewnętrznych, bez urządzeń instalacyjnych oraz robót malarskich), który byłby jednak zdatny do zamieszkania, kosztowało ok. 25-27 zł za m3,
- postawienie domu murowanego lub z gazobetonu, ale z tynkami zewnętrznymi i malowaniem, ale bez instalacji kosztowało ok. 29-31 zł za m3,
- zbudowanie domu i jego wykończenie wraz z zainstalowaniem instalacji kosztowało ok. 31-33 za m3.
Można więc szybko policzyć, że za wybudowanie domu o powierzchni 100 m2 w czasach powojennych należało zapłacić około 10 tysięcy złotych. Kwota ta nie zawiera w sobie jednak kosztu zakupu działki. W porównaniu do dzisiejszych cen, podane wyżej stawki to marzenie każdego przyszłego posiadacza domu.
Zarobki w II RP
W Polsce w okresie powojennym zarobki były bardzo zróżnicowane. Dla przykładu robotnik zarabiał w tamtym czasie 36 zł miesięcznie, policjant natomiast 150 zł, a kapral w wojsku około 167 zł na miesiąc. Lepiej zarabiali natomiast urzędnicy (200 zł), pracownicy umysłowi (280 zł) i sędziowie, których pensja wynosiła nawet 425 zł na miesiąc. Przy zarobkach 200 zł miesięcznie na wybudowanie 100 m2 domu należało więc przeznaczyć około 49 pensji. Przy dzisiejszych zarobkach oraz kosztach wybudowania domu na jego postawienie należałoby przeznaczyć około 56-miesięcznych wynagrodzeń.
Rozporządzenie o własności lokali
Do 1934 r., kiedy to uchwalono rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej o własności lokali, wyłącznie na terenach byłego Królestwa Kongresowego nie można było kupić odrębnego mieszkania. Do tego roku nabyć można było jedno piętro w kamienicy lub całą kamienicę. Po 1934 roku można było nabyć już pojedyncze mieszkania, które mogli nabyć zarówno osoby fizyczne, jak i prawne.
Brak bloków mieszkalnych
W powojennej Polsce nie było bloków mieszkalnych, ponieważ takowych nie budowano. Jeśli dokonywano już zakupu nieruchomości, to były to całe kamienice. Budowano natomiast kamienice wielorodzinne, domy czy wille. Istniała również możliwość wynajęcia pokoju czy mieszkania tak jak dzieje się to teraz. W tamtych czasach jednak nie podawano powierzchni pomieszczeń w m2 a w m3. Znaczenie miało wtedy nie wielkość domu a liczba pokoju, lokalizacja oraz standard danego lokalu. Po wojnie działały spółdzielnie lokatorskie i spółdzielnie własnościowe, a deweloperów mieszkaniowych jeszcze wtedy nie było.
Ceny mieszkań
Dane z tamtego okresu mówią, że średni koszt budowy mieszkania spółdzielczego wynosił 64,7 zł za m3. Mieszkania w tamtym okresie były o wiele wyższe, ponieważ miały od 3-3,2 metra wysokości, do nawet 3,5 metra, gdzie obecnie mieszkania mają do 2,5 metra wysokości. Dzisiaj średnia cena mieszkania w Warszawie wynosi ok. 10 tys. 650 zł za m2, a mieszkanie mające 50 m2 ma z reguły 2,5 m wysokości, czyli liczy 125 m3 powierzchni. Cena takiego mieszkania wynosi zatem 532 tys. 500 zł, co w podzieleniu przez 125 m3 daje 4 tys. 260 zł/m3. Przed wojną na 50-metrowie mieszkanie warszawiak pracował średnio 46 miesięcy, a obecnie na takie samo mieszkanie pracuje aż 72 miesiące.
