Co chcesz dostać w prezencie?

Dla wielu osób to pytanie – zabójca. Chyba każdy z nas choć raz w życiu je usłyszał. Ktoś powie, że pytanie “co chcesz dostać w prezencie?” jest cholernie nietaktowne. Ktoś inny – “uff, tego mi brakowało, dzięki, że pytasz”. A jakie Ty masz podejście do wypytywania Ciebie przez rodzinę i znajomych, co byś chciał/a dostać w ramach prezentu? Ogarnia Cię oburzenie, czy wdzięczność? Jak się wtedy zachowujesz? Temat na czasie, bo święta tuż, tuż i pewnie znajdzie się ktoś, kto o to zapyta 😉

Sytuacja z życia wzięta

Ostatnio zdarzyło mi się, że dostałam wprost pytanie o to, czy czegoś konkretnie nie potrzebuję, bo mogłabym wtedy to dostać w ramach prezentu na święta.

Trochę mnie to pytanie zaskoczyło, bo nie spodziewałam się, że padnie akurat podczas tej rozmowy. Dotyczyła początkowo zupełnie czegoś innego, odbywała się przez telefon.

Chwilę po zadaniu pytania zapadła niezręczna cisza, a ja w szaleńczym tempie mieliłam w mózgu, jak powinnam zareagować. Co powiedzieć? Udać, że nie wiem? Wymyślać coś na szybko na poczekaniu, żeby mieć to z głowy? Przyznam, że kompletnie nie miałam w tamtej chwili pojęcia, co zrobić z tym niespodziewanym pytaniem.

Po chwili pomyślałam, że owszem, jest jedna taka rzecz, którą planuję w najbliższym czasie zakupić. Rzecz związana z moim “popsutym” kręgosłupem, który ciągle rehabilituję. Jednak wiem, że osoby mnie pytającej nie stać na to, by mi ową rzecz zakupić. Kosztuje ponad tysiąc złotych, bez kitu.

Potem pomyślałam, że już od kilku miesięcy zabieram się za wymianę laptopa. Ale znów: raz że wydatek kosmiczny dla jednej osoby, dwa, jednak wolę sama zadecydować o modelu, który ostatecznie trafi na moje biurko. Poza tym, nie wiem, czy lada moment nie założę DG, wtedy bym brała sprzęt na firmę.

Zadanie tego pytania komuś nieprzygotowanemu jest kłopotliwe…

Szczerze, to poczułam się wewnętrznie winna, że mam takie oczekiwania i w porę ugryzłam się w język.

Najpierw zaśmiałam się niezręcznie, ale ostatecznie odpowiedziałam szczerze, że nie zastanawiałam się nad tym i że tak od razu nie powiem, muszę przemyśleć. I że dam znać, jak się zdecyduję.

Rozmowa dalej niezbyt się kleiła, więc szybko dobiegła do końca.

No i teraz na spokojnie analizuję, jak to wszystko wyglądało, cały przebieg tego zabawnego dialogu i mojego wyraźnego wahania “na linii”. Wydaje mi się, że to raczej nienaturalne w naszym kręgu kulturowym, by wypytywać obdarowywanego o to, co chciałby dostać.

Ilekroć ze znajomymi robimy dla kogoś zrzutkę na prezent z okazji np. urodzin, uruchamiamy “wywiad środowiskowy”, co taką osobę mogłoby ucieszyć. Co jest jej potrzebne, co używałaby. Bo w końcu nie chodzi o to, by dostała coś z przypadku, co odstawi do kąta i nigdy nie użyje.

Co prawda, nietrafiony prezent zawsze można puścić w dalszy obieg, no ale nie o to chodzi, by kupić coś “na odczepnego”. Coś, co później dla obdarowanego będzie kłopotem, zamiast przyjemnością.

Dlaczego pytanie “co chcesz dostać w prezencie” może być problematyczne?

Moim zdaniem pytanie przyszłego obdarowanego wprost o to, co chce dostać, jest niekomfortowe dla takiej osoby. No, bo niby co ona ma odpowiedzieć?

Zadając pytanie “co chcesz dostać w prezencie?” zrzucamy niejako ciężar wyboru z siebie na osobę, która ma ów prezent dostać. To może zostać przez obdarowanego różnie odebrane. Po pierwsze, może pomyśleć, że nie chcemy się wysilać na wymyślanie niespodzianki. W skrajnym przypadku te myśli mogą przerodzić się w przekonanie, że obdarowujący nie tylko idzie na łatwiznę, ale że takiej osobie na nas nie zależy.

Pół biedy, gdy przyszły obdarowany dokładnie wie, czego chce i nie będzie miał oporów, by powiedzieć o tym wprost. Gorzej, gdy ma sprecyzowaną potrzebę, ale wie, że od pytającego tego czegoś nie dostanie, bo finansowo jest to ponad jego możliwości. Vide: moja sytuacja podczas przytoczonej rozmowy telefonicznej.

Jednak chyba najgorzej, gdy nie ma zielonego pojęcia. Gdy nie ma sprecyzowanej żadnej najbliższej zachcianki. Wtedy zapędzamy rozmówcę w konsternację i panikę: musi coś odpowiedzieć, tego w końcu oczekuje pytający.

A co, jeśli taka osoba naprawdę niczego nie potrzebuje i postanowi nam to zakomunikować? Jak my się z kolei poczujemy, gdy nam odpowie “niczego nie potrzebuję, niczego mi nie kupuj?”. Cóż zrobić z taką odpowiedzią? Wielkim nietaktem byłoby na pewno kupienie czegoś na chybił trafił. Już lepiej naprawdę niczego nie kupować.

Zamiast pytać wprost, obierz inną strategię

Prawdę mówiąc, osobiście wychodzę z przekonania, że jeśli nie mamy pomysłu na prezent, a nie chcemy przychodzić z pustymi rękoma, to po prostu wręczmy takiej osobie pieniądze. Spożytkuje je wedle uznania. Pieniądze zawsze możemy jakoś ciekawie zapakować. A jeśli wiemy, że jest jakieś miejsce, w którym dana osoba często dokonuje zakupów, to kupmy jej kartę podarunkową do tego miejsca.

Albo zaprośmy taką osobę na wspólne wyjście. Do kina, na kolację, na wystawę plenerową, na zasadzie: ja stawiam. Miło spędzone wspólne chwile też mogą być wspaniałym prezentem!

Jeśli chcemy jednak wręczyć prezent rzeczowy, to zadajmy sobie nieco trudu i nie pytajmy bezpośrednio takiej osoby, a kogoś z najbliższego otoczenia, kto może nam zdradzić ów sekret.

Inna sytuacja, gdy taka osoba sama nam powie, czego potrzebuje. Np. znajoma ostatnio wyznała, że chciałaby sprawić sobie aparat ortodontyczny. Aktualnie to dla niej ważny temat, a rzecz do tanich nie należy. Złożyliśmy się w kilka osób na voucher zabiegowy i wszyscy byli szczęśliwi. Fakt, że nie było efektu niespodzianki, był akurat najmniej ważny w tym momencie.

A co Ty myślisz na ten temat? Ktoś Ciebie zapytał wprost, co chcesz dostać w prezencie? Jaka była Twoja reakcja, uczucia? A może praktykujesz zadawanie takich pytań?